Chicago Blues Festival (US) #36 Festival Millenium Park Chicago (US) (07 t.e.m. 09-06-2019) reporter & photo credits: Lola Reynaerts info organisation: Chicago Blues Festival © Rootsville 2019

Na twee maanden ten zuiden van de Verenigde Staten van boven naar beneden gereisd te hebben, alle dansen te hebben uitgeput met de charmante "Ellis Coleman" in de beroemde "Red's Juke Joint" in Clarksdale op de kloppende Mississippi Hill country blues van "Terry Harmonica Bean". Na met met veel emotie in de voetsporen te hebben getreden van "Charley Patton" en "Robert Johnson". Na in God te hebben geloofd tijdens een evangeliemis in de Tabernakelkerk, luisterend naar "Al Green" met verbaasde blik naar deze kunstenaar. Na uren te hebben gezeten aan de rivier zo vol geschiedenis en zo romantisch zoals de Mississippi is. En tenslotte, na het proeven van alle gefrituurde specialiteiten, gefrituurde augurken, hushpuppies, meervallen (en zo verder ..) is het met enorm veel genoegen dat ik me aansluit bij het noorden en meer bepaald Chicago na een korte stop in Saint-Louis in de "Jazz & Blues Soups Club" van "Marquise Knox".

Alvorens voor het eerst met grote opwinding deel te nemen aan het "Chicago Blues Festival", neem ik een paar dagen de tijd om mezelf te verdiepen in de Chicago-clubs waar ik zo dol op ben. Eerste stop in "Kingston Mines" met "Corey Dennison Band" en "Vance Kelly" om zo de battle of the blues te gaan beginnen. Een klap uit Malört en het is alsof ik nog nooit de "Windy City" heb verlaten. En het begint heel sterk met de ontdekking van een uitstekende gitarist, "Matt Hendricks", voor een "vroege set" in de "Buddy Guy's Legend" waar Mr. Buddy Guy, leunend op zijn balie, me een glimlach, een foto en een warme handdruk geeft . Een reis naar Green Mill, niet voor hun cocktails, die niet verschrikkelijk zijn, maar voor de boeiende "Alfonso Ponticelli & Swing Gitan".

Uitgenodigd  door mijn vriend Robert Sacré, mijn bluesmentor, zette ik voor het eerst voet bij "Delmark Records". Elk jaar voorafgaand aan het festival wordt een persbijeenkomst georganiseerd om de artiesten te promoten die op de verschillende podia van het festival zullen optreden. Dit jaar stond Jimmy Johnson, die afgelopen november 90 jaar was geworden, in de schijnwerpers. De crème van Chicago bluesmen was aanwezig, "Jimmy Johnson", "Jimmy Burns", "Mike Wheeler", "Gerry Hundt", "Breezy Rodio", "Linsey Alexander", "Willie Buck", "Dave Specter" en "Guy King". Interviews en foto's volgen elkaar. Met dank aan "Elbio Barilari" en "Julia a. Miller", gelukkige eigenaars voor meer dan een jaar nu voor hun organisatie en hun warm welkom.

Ik ben klaar voor deze drie dagen van intensieve muziek. Een affiche die ons allemaal doet watertanden. Ik ben 27 jaar oud en vaak heb ik er spijt van dat ik niet eerder ben geboren. Ik kon niet alle artiesten zien waar ik thuis in België naar luister, maar dit festival verzoent me met mijn leeftijd ... en de line up van dit festival bewijst het voor mij.

Vrijdag 7 juni, het grootste gratis bluesfestival! Het festival opent zijn deuren. Elk jaar ontmoeten duizenden bluesenthousiasten, journalisten, professionals elkaar daar voor één doel: het plezier en de emoties delen die deze muziek uit het binnenste van de mens haalt. Het is met een zekere opwinding dat ik om 11 uur, onder een brandende zon, op de site in het hart van "Chicago" in het "Millennium Park" ga.

Eerste stop, de tent van accreditaties waar mijn fotopas wacht op mij wacht. Ik ontmoet "Elbio Barilari", de eigenaar van "Delmark Record"s, die me de plaats en de "The Village" -ruimte doet bezoeken, gewijd aan labels, sponsors, de stad Chicago en Front Porch Stage. Ik vervolg mijn reis, aan de ene kant de "Mississippi Juke Joint Stage", aan de andere kant de "Budweiser Crossroad Stage". Ik kom aan in het "Jay Pritzker Pavilion", dat zal worden gewijd aan de grootste namen van het festival.

Eerste stop: de "Mississippi Juke Joint Stage", daarom, te geloven dat ik de Delta al mis. "Jimmy Burns" op het podium! dat geeft me een heel goed onthaal en zorgt ervoor dat ik me een beetje thuis voel ... "Hey there little Belgium", Jimmy Burns is een van de meest populaire artiesten van de Chicago Southside die ik clichés volg na foto's van zijn Europese tours in Chicago. Geboren in 1943 op een plantage in Mississippi, kan men nog steeds aanvoelen dat hij opgroeide te midden van kerken en gospelliederen. Het heeft absoluut de touch van de Delta in hem die me zo verleidt. Zijn nicht, "Queen Beautiful", sluit zich bij hem aan op het podium voor Koko Taylor's "I'm a Woman", die ze interpreteert met al haar ziel en vrouwelijkheid.

"Benny Turner and the Real Blues" zaten niet in mijn programma omdat voor zo’n line up, keuzes nodig waren maar ik kon het niet laten! Een omweg die uiteindelijk het hele concert duurde. De cowboykleding van Texas, waar hij vandaan komt, basgitaar, het broertje van "Freddy King", betoverde me. Omringd door getalenteerde muzikanten zoals "Kate Moss", haar in de wind, krijgen we een geschenk bij sommige gitaarsolo's. Benny heeft originele nummers en een nummer van B.B. King. Hij nodigt "Joanna Connor", gewend aan scènes en clubs in Chicago, uit om zich bij hem te voegen. Twee gitaristen, twee gitaarsolo's ... Heavy!

Ik ren naar het einde van het concert "Bob Stroger" op de "Front Porch" . Bob Stroger was bassist nij beroemde bluesmen zoals" Sunnyland Slim" voor 25 jaar, "Muddy Waters" , "Howlin Wolf" en de band van "Pinetop Perkins". De Prins van de Delta Blues speelt op de Mississippi Juke Joint Stage vrouwen stem te geven als gehypnotiseerd door het geluid van zijn stem. De vraag rijst niet langer, het draagt ​​zijn bijnaam prachtig. "We kunnen niet in Chicago zijn zonder het spelen van Muddy Waters," allen gekleed in roze is het applaus dat ze een verband tussen de beroemde titel van Muddy Waters' Mojo Working".

Ik hoor mijn vriend "Gerry Hundt" en zijn legendarische One Man Band bij Park Grill . Ik kan u vertellen dat Gerry leeft voor muziek, met optredens elke maandag en woensdag 's avonds tot in de vroege uren op Kingston Mines met Corey Dennison. Gerry is een multi-instrumentalist. Drums met de voeten, gitaar in de hand, soms een mondharmonica of kazoo in zijn rack rond de nek, interpreteert hij "It Hurts Me Too" opgenomen voor eerst door "Tampa Red" en vervolgens door "Elmore James".

Op het kruispunt "Budweiser Stage": "Guy King" Een explosie van noten resoneren in het park. Geen pedalen, geen effecten. Alleen de handen en het hart, vooral het hart! "Guy King" en zijn Gibson staan ​​alleen op het podium om de set te starten. In het publiek en ontmoet ik musici als "Matt Hendricks" en "Jennifer Millingam (Lil’ Red)" die speciaal kwamen om naar deze reus van de gitaar te luisteren.

Onder een daverend applaus maakte Chris Cain 'speciale gast' zijn entree gekleed in zijn beroemde overall. Glimlach op ieders lippen! "Chris Cain" is een van de meest energieke muzikanten die ik ooit heb gezien. Tot slot is Chris Cain aan de piano, Jimmy Johnson moest een korte indruk maken, maar we hadden dit plezier niet. Ze eindigen het concert met het nummer "Alone in the City" van Guy King op zijn album “By Myself”. Warm applaus en het publiek veroverd!

Ik ga naar het "Jay Pritzker Pavilion", waar ik van plan ben om de late avond en het begin van de nacht door te brengen. Ik heb het gevoel dat de affiche vrijdagnacht speciaal voor mij is ontworpen. De eerste om de feestelijkheden te openen is de geweldige harmonicaspeler "Charlie Musselwhite", die ik een maand geleden in Clarksdale had mogen ontmoeten tijdens de filmvertoning van de buitenfilms van Cadillac in het Delta Blues Museum. Ik had de kans gehad om hem samen met Ben Harper op het podium te zien in Brussel.

Een reprise van Eddie Taylor's "Bad Boy" die een beroep op het publiek doet. Naast hem een ​​jonge energieke groep met geweldige groove. Hij nodigt Billy Boy Arnold uit op het podium, twee harmos zij aan zij, het feest is totaal! B.B. King, Little Walter en James Cotton, zijn oude vriend, ontmoetten elkaar in het Memphis Auditorium voor de opening van Chuck Berry ... precies dat. Charlie voltooit zijn set met een nummer "Stange land" dat hij schreef toen hij in Chicago aankwam toen hij pas op zijn eerste album 16-18 jaar oud was. Niemand kent me, niemand weet wie ik ben. Ik ben gewoon vreemdeling in een vreemd land. Hij heeft een lange weg afgelegd sinds ...

Ik kon niet wachten om "Jimmy Johnson" weer te zien. Een documentaire cursus ter ere van hem wordt getoond op het grote scherm. Dames en heren ... Noteer in uw agenda dat 7 juni officieel "Jimmy Johnson Day" is. Burgemeester van de nieuw verkozen stad, Lori Lightfoot uitgeroepen tot 7 juni als "Jimmy Johnson Day in Chicago". Waar ik ook ben, elke zevende juni drink ik een glas ter ere van hem! Hij ontving deze verklaring met de nederigheid die hem kenmerkt en deed wat hij het beste weet ... hij nam zijn gitaar en gaf ons de gave van een uur van totaal geluk. Op 90, ontstak zijn unieke stem het paviljoen. Zijn nummer "Cold Cold feeling" van zijn album "Bar Room Preacher" geeft me een bijzondere emotie. En zoals hij gewend is te zeggen: "Contact hebben met anderen is zijn geheim voor zijn lange levensduur en succes."

De enige echte "Bobby Rush", onlangs bekroond met het "Best Traditional Blues Album" op de Blues Music Awards met zijn album “Porcupine Meat”, maakt een sensationeel debuut op het podium vergezeld door zijn twee jonkvrouwen. Hij draagt ​​een geel glitterpak en schittert. Vrouwen die kronkelen over het funky geluid van zijn  liedjes schreeuwden zijn naam, wat hem aanmoedigde om door te gaan met zijn capriolen. Een gigantisch slipje, billen die zingen, Bobby Rush, soms vermomd als Michael Jackson of Elvis is een echte showman en een killer voor de dames, ik ben soms wel in de ban! Hij eindigde met "Porcupine Meat" en "Funk O 'Funk" van zijn nieuwste album "Porcupine Meat", dat in 2017 een Grammy Award won als het beste traditionele Blues-album. Het is met een schittering in mijn oren dat ik dit ongelooflijke festival verlaat, kijk uit naar wat ik de komende twee dagen zal zien.

Het is in een loden zon en met wat donkere kringen onder de ogen en meer dat ik deze tweede dag van het festival begin. Een kleurrijke dag, rijk aan diversiteit, multicultureel, nationaliteiten waar kleuren, woorden en notities samenkomen als een muzikaal feest om te delen. Ik vroeg me soms af of deze muziek nog steeds interessant zou kunnen zijn voor jonge mensen, vooral jonge zwarten, ik hoorde verder dan spreken over de achteruitgang van blues onder deze jongere generaties. En dan, uiteindelijk, waarom niet, de muziek evolueert, de ritmes en de geluiden zijn heel verschillend, maar vaak verschillen de betekenis, de woorden, de verhalen die de rap waar andere muzikale vormen ons vertellen niet veel van de vreselijke omstandigheden van het leven dat de kunstenaars tot uitdrukking brachten in de Joint Juke van die tijd. En dan, en opnieuw, jonge mensen, hier zijn er nog steeds veel en alle kleuren ...

Sommigen luisteren religieus, ogen gesloten bijna zonder te bewegen alsof ze worden meegesleurd door innerlijke beelden en oneindige landschappen, anderen rijzen en dansen, elk gitaarakkoord, elk woord, elke noot kruist hun huid. Ook verleid, laat ik mezelf gaan, ik danste met hen ... geluk.

Nog steeds een beetje in de wolken ga ik naar de Budweiser Crossroad Stage, de rijzende ster van Chicago, "Melody Angel" speelt daar. "Melody Angel", zanger, gitarist wordt op het podium vergezeld door haar moeder op de tamboerijn. Als kind droomde ze er al van om op te treden op het Chicago Festival, tegenover het podium en haar publiek, het is nu klaar, een primeur in een lange reeks. Twee albums op haar naam. De meest recente "Angel & Melody" intens, intiem en sensueel, ook met een ondefinieerbare aanraking van haar idolen Prince en soms ook Jimmy Hendricks aan wie ze een eerbetoon bewijst met veel finesse.

Op hetzelfde podium is "Marquise Knox "de volgende artiest die optreedt. Hoewel ik hem ontmoette in St. Louis in zijn club "Blues and Jazz Soup". Ik had hem nog nooit op het podium gezien. Achtentwintig-jarige, B.B. King's fan van wie hij al heeft gedeeld het podium, Marquise Knox, op een lijn met zijn idool, geniet een speciale en uitzonderlijke aanwezigheid en aanwezigheid op het podium. Onderworpen door deze ontdekking kijk ik er al naar uit om hem te vinden in een waarschijnlijke en gehoopte Europese tournee.

Toch mis ik de "Mississippi Delta Blues" en voel ik me ongeduldig dat ik een dosis, een helse dosis nodig heb. Met James "Super Chikan" Johnson. De beelden van Clarksdale, deze bijzondere sferen, bijna een reünie, maar nog niet zo lang geleden was ik er nog steeds. De mannen van Mississippi hebben de reputatie zich goed te omringen, vier muzikanten vergezellen hem, Heather Tackett-Falduto op bas, Rachel Coba op gitaar, Jamiesa "Pinkey" Turner op drums en Lala Craig op keyboards. Ze vindt het geweldig als ik haar het "Keyboard Killeuse" noem. Ik heb zelden iemand het toetsenbord zien bespelen met zoveel energie en energie, een show helemaal voor zichzelf, het neemt soms de sterke aanwezigheid van onze "Super Chikan" over om de aandacht van het publiek terug te brengen, maar dat hoort ook bij de show.

Ook bekend om zijn handgemaakte gitaren genaamd "Chikantars" biedt Super Chikan zijn publiek tijdens zijn concerten een bepaalde kreet, zijn beroemde kreet van kip die al in de tent galmt. Om eerlijk te zijn, trekt hij ook veel toeristen en fans naar Clarksdale door deze creaties, naast zijn gitaren zijn er ook zijn sigarenkist, Diddley bow en jerrycan die hij bedekt met sommige delen van de Delta die hem dierbaar zijn. Ik laat mijn camera vallen en ik laat mezelf gaan, ik word meegesleept naar dit specifieke universum van de Delta. Een cover van Jimmy Reed die uiteindelijk eindigt met zijn "SippiSeeKansas" (Mississippi, Tennessee en Arkansas). Drie staten grenzend aan de Mississippi in één.

Terug naar de Budweiser Stage bekende scènes van Chicago, "Rico McFarland" is een ontdekking voor mij, in de pure Chicago blues stijl Rico distilleert geïnspireerde muziek. Vanaf de top van mijn zevenentwintig jaren, stel ik me veel dingen om te leren, te ontdekken en te stemmen, want het is een geschenk in het bijzonder, gasten op het podium, "Wayne Baker Brooks", de jongste zoon van "Lonnie Brooks" wikkelt het allemaal op met waanzinnige gitaarsolo's.

Dit is misschien wel het woord "forward" die het best mijn dagsymboliseert, drong hij er bij mij op het podium te zien en "Carl Weatherby", ondersteund door een stok, deze veteraan van de oorlog in Vietnam, Zijn cover   "Are You Serious" van Tyrone Davis zingt ik met heel mijn binnenste met mee en het maakt de set compleet.

Terug naar de de "Front Porch Workshop" met Dom Flemons, een multi-instrumentalist, voor liefhebbers van blues roots en Afrikaanse Amerikaanse geschiedenis. Hij presenteert zijn album "Black Cowboy", een album gewijd aan muziek, cultuur en het complexe verhaal van het "Wilde Westen". Tijdens  60 minuten, neemt hij ons met hem mee in de eeuw waar duizenden Afro-Amerikaanse pioniers bijgedragen hebben aan de bouw van de Verenigde Staten.

Een a capella op "Black Woman" die ons sprakeloos achterlaat, gaat terug in de tijd in een interpretatie van een song van Tampa Red. Zijn nieuwste album "Black Cowboy" zal deel uitmaken van de zeventig CD's die al zijn gekocht, de koffer zal zwaar zijn.

Latimore, deze Soul & R & B-crooner start de Jay Pritzker Pavilion-festiviteiten. Met een gevoel voor humor speelt hij een nummer voor de 'Plus size' vrouwen waar hij zo van houdt. Sommigen van hen dansen met zoveel trots dat de emotie de meesten van ons wint. Een fotograaf danst niet, hij waggelt!

Dan is het met een brede glimlach en een formidabele energie die "Don Bryant", die 70 jaar geleden in de gospel begon, op het toneel verscheen. Een mooi eerbetoon aan Otis Clay die er meer dan één beroerde. Het eindigt met "I Can’t Stand The Rain" lied geschreven voor zijn vrouw, niemand minder dan de beroemde zanger van Soul en R & B Ann Peebles met wie hij vele jaren getrouwd is en voor wie hij tientallen liedjes heeft geschreven. Ik wilde niet dat dit concert zou eindigen, vanaf de top van zijn 77 jaar stoot hij een energie van "vuurgod" besmettelijk uit

De laatste die op haar hoge hakken op het podium verschijnt, is Bettye LaVette, een soulzangeres met fel witte kleren, die op 16-jarige leeftijd met Ben E. King en Otis Redding tourde, ze zingt met gratie zijn hits uit zijn jeugd evenals nummers van haar nieuwe album "Things Have Changed" genomineerd als Best "Americana Album". Ik vertrek eerder dan gepland het concert dat me niet beïnvloedde om de dag in stijl af te sluiten met 10 minuten Lurrie Bell. Een nieuwe dag die rijk is aan muzikale en menselijke ontdekkingen. Dit festival zou het niet alleen muzikaal zijn!

Zondag 9 juni of liever "Mike Ledbetter's Day", een paar uur later uitgeroepen door de burgemeester van Chicago tijdens het tribute concert ter ere van hem met Monster Mike Welch en The Connection. Een regenachtige dag maar niets houdt bluesliefhebbers tegen, ze zijn aanwezig en in grote aantallen vanaf het openen van de deuren. Het begint sterk deze dag!

Het is 11:00 en ik loop al tussen twee scènes in. "The Fronch Porch Stage" voor Willie Buck ontdekte ik bij de receptie van Delmark Records, waar hij een nieuw album opnam "Willie Buck Way" Hij gaf me de energie die ik nodig had voor deze dag. Vergezeld door zijn harmonica laat hij de menigte dansen om meer hits van Al Green en Bobby Rush's beroemde Nigh Fishing te zien. Ik ben klaar voor deze dag!

Ik trek naar de "Mississippi Juke Joint Training" waar heerlijke Mississippi Hill Country blues wacht met RL Boyce en zijn sidekick Lightnin Malclom op drums en gitaar, dat ik de kans om te fotograferen een paar weken geleden had tijdens een opnamesessie voor het nieuwe album van "Ghalia Volt" in Zebra Ranch Studio in Coldwater, MS. Famous Studio muzikant James Luther Dickinson, wiens zoon gitaar speelt op het debuutalbum van R. L. Boyce. De beroemde R. L. Boogie die resoneert in de tent .Beelden van het Juke Joint Festival in Clarksdale, waar Moonshine vloeide, duiken weer op. Ik vind dit geluid leuk, elke noot geeft me koude rillingen. Beelden van het Juke Joint Festival in Clarksdale, waar Moonshine vloeide, duiken weer op. Ik vind dit geluid leuk, elke noot geeft me koude rillingen

Ik keer terug naar Chicago met "Toronzo Cannon" en zijn vlag van Illinois, trots gedragen rond de taille. Fans die een selfie met hem maken. Een eerste CD in 2006, nog twee bij "Delmark Records" in 2011 en 2013 om eindelijk wortel te schieten op Aligator Records in 2016 met een nieuw werk dat aan het einde van het jaar op ons wacht. Een hoed die hij in het publiek in werpt, een gitaar en een versterker in de kleuren van Illinois. Zijn 17-jarige dochter neemt de band over voor een nummer "Is not no Sunshine".

Een overwonnen publiek. Ik hoor het laatste nummer van Zac Harmon in de Mississippi Juke Joint Stage. Een herhaling van Bob Dylan's beroemde lied "Knockin 'on Heaven's Door" dat hij aan het einde van het concert terugneemt ter ere van de mannen die de Verenigde Staten dienden. Veteranen stonden op en zongen met hem.

Naar het Jay P. Pavilion voor de laatste 3 concerten. "Larkin Poe" opent het bal. Een groep van twee zussen, Rebecca op gitaar en Megan op slide. Meer rock dan blues, een formidabele energie, het is een beetje zoals twee buitenaardse wezens op het festival. Van Georgia, hun eerste liefde is bluegrass en ontdekken vier jaar geleden de blues waarvoor ze een passie en interesse ontwikkelen.

Een welkome cover van Son House "Preachin Blues". Ze keren terug naar hun eerste liefde voor een banjo-cover van "John the Revelator" geschreven door Blind Willie Johnson.

Het is met een voelbare emotie in het paviljoen dat beelden ter nagedachtenis van "Mike Ledbetter", die afgelopen januari stierf op de leeftijd van 33 jaar worden uitgezonden. Zijn vrouw, ouders en kinderen waren op het podium uitgenodigd om een ​​eerbetoon te brengen aan deze ongelooflijke rijzende ster in Chicago. Met tranen in de ogen, de keel geknoopt, is het met een eigen kracht dat "Monster Mike Welch" zijn gitaar zwaait en de set start met een nummer van hun album "Right Time, Right Place" uitgebracht in 2017.

Begeleid op het podium door bassist Scot Sutherland, pianist Luca Kiella Chiellini, drummer Andrew "Blaze" Thomas en gitarist-harmonist Gerry Hundt, presenteert Mike Welch een krachtige en ontroerende set. Ik ontmoette hen twee jaar geleden op dezelfde plaats, op hetzelfde podium, tijdens een eerbetoon aan Otis Rush, de chemie tussen deze twee muzikanten was er onmiddellijk en heel snel besloten ze om samen te werken voor ons grootste geluk. Ik herinner me dat ik een vriend vertelde nadat hij ze voor het eerst in Nederland had gezien dat het lang geleden was dat ik zo'n klap kreeg toen ik naar de twee "monsters" op het podium luisterde.

Andrew Duncanson, van de band Kilborn Alley, die zanger Mike Ledbetter zo bewondert, is op het podium uitgenodigd voor een aantal liedjes. Wat een stem, wat een aanwezigheid! Gerry biedt ons enkele solo's op de mondharmonica. Met een stem vol groot respect, emotie en liefde, vertelt Mike Welch ons over zijn vriend-sidekick, zijn broer Mike Ledbetter. Ik was blij dit moment te kunnen delen en op mijn beurt een eerbetoon te kunnen brengen aan deze man die ons allemaal mist en mij voor altijd heeft getekend.

Rutie Foster sluit het festival af. Het is met zoetheid dat ze ons "Fruits of My Labour" en "Phenomenal woman" brengt, dat ze eindigt met te zeggen "Ja, we zijn allemaal fenomenale vrouwen! ". Een vrouw met karakter die zich bij de Amerikaanse marine aansloot waar ze zong met The Naval Band Pride en die een contract weigerde met Atlantic Records, die van haar een popster wilde maken. Een krachtige capella van 'Grinnin' in Your Face’ 'door Son House en Johnny Cash’s Ring Of Fire....

Het Chicago Blues Festival sluit zijn scènes, zet zijn spots uit ... Achter me was een muzikaal en menselijk avontuur dat ik probeerde te beschrijven, unieke momenten zoals een bubbel champagne ... bier voor mij! die ontploft en een sprankelende emotie achterlaat. Ik vertrek met, in mijn bagage, veel herinneringen die al deze prachtige kunstenaars deelden. Het "Chicago Blues Festival" loog niet over zijn reputatie; een affiche van hoge kwaliteit, een thuis voor de hoogte en een onberispelijk geluid ... en dit alles met gratis toegang! Zie je volgend jaar! (Lola Reynaerts)

more pics...

























till 2020